Banaz’ın Yazıtepe köyü’nde ikamet eden Sefa Akgün gariban hayatı devam ederken; 2017’de eşinin evi terk etmesi üzerine 4 çocuğu ile ortada kaldı. Haber ajansımıza gelen mailler üzerine Akgün ailesine konuk olduk. Röportaj için gittiğimiz evlerinde içerisi bir insanın yaşaması için müsait olmayan durumla karşılaştık. Kiler olarak kullandıkları odadan tutunda, mutfak olarak kullandıkları tezgâh’a banyo ve lavabo olarak kullandıkları alanları gördüğümüzde insan olduğumdan utandım. Bu ailenin yaşadığı ev kesinlikle yaşam standartlarına uygun değil.!

Mikrofon uzattığımız Baba Sefa Akgün yaşadığı acı durumu şöyle izah etti: Bu köyde doğdum büyüdüm.Gariban bir ailenin 2.çocuğu olarak dünyaya geldim.İnsanın yüzü gülmedi mi gülmüyor.Ablam 17 yaşında evlendi.18 yaşında vefat etti.küçüğüm Mustafa ise 1997 de silahla vurularak öldürüldü.Bu durumdan sonra tamamen aile olarak psikolojimiz bozuldu.Zaten gariban ve müşküldük,üstüne üslük bu olaylardan sonra adeta yıkıldık.Ve 2008 Annemi akciğer kanserinden,Babamı ise 2013 durumuzun kötü olmasından dolayı Huzur evinde vefat etti.Hayata tutunmaya devam etmeye çalışırken; bu seferde eşim evi terk etti.

7 çocukla ortada kaldım. Kısacası hayatı artık kaldıramayacak duruma geldim. Hatta çoğu zaman intihar etmeyi bile düşündüm. En çokta eşimin evi terk etmesi ve bana oyun oynaması beni çok yıktı, çocuklarımın da psikolojisini bozmasına neden oldu. Her bayram geldiğinde çocuklarım annesinin olmadığını gördükçe kuytu köşede ağlamaları içim içimi yiyor. Annelik sadece doğurmak değil; Onları kanatlarının altına alması gerekir fedakârlık yapması gerekmezmiydi. Ama bu süreçte şunu gördüm bırakın beni terk etmesini, küçük çocuklarım anne anne diyerek yanına gittiğinde elinin tersi ile itmesi beni derinden etkiledi.

Terk etmesin de bile bana oyun oynadığını düşünüyorum. Çünkü kendisinin okuma yazması olmadığı için sosyal yardımlaşmadan kendisine anlatılan yardımla ilgili konuşmayı yanlış anlayıp; ben senden boşanmam lazım başka türlü yardım verilmiyormuş değip,her gece bana baskı yaparak evimizde huzurluk yaratmaya başlamıştı.Bir gün karar vererek boşanma davası açtırdı bana,Mahkeme de çocuklara nafaka bağlanmasını istedi.Garibanlık suç değil param olmadığı için nafaka veremeyeceğimi hakim beye söyledim.Sonra eşim dedi ki babasından kalma ev ve anne annesinden kalma araziyi bana nafaka karşılığında versin o zaman dedi.Karara bağlanan olaydan sonra boşanmamız  gerçekleşti.O arada büyük kızım rahatsızlanınca tedavisi için İstanbul’a gittim.15 gün sonraya randevu verdiler.O esnada abralarımda kaldım.Kızımın tedavisi bitmesine yakın köyden telefon açan komşulardan birisi eşimin evi terk ettiğini söyleyince kızımın tedavisini yarıda bırakıp memleketime  geldim.

Geldiğimde çocuklarım karşıladı beni. Annelerinin nerede olduğunu sorunca anne annesi’nin yanına gittiğini terk ettiğini söylediler. Görüşmek istedim telefonda bana asla geri dönmeyeceğini söyledi. Yuvam yıkılmasın diye araya birçok sayılı insan ile haber gönderdim onlara da asla dönmem oraya demiş. Üstelik bir de üzerime ahlaksız iftira atarak, 3 yaşında ki Alim ve 4 yaşında ki Naciye’mi çocuk esirgeme yurdu elimden aldı. Şu an da 3 erkek çocuğumla ortada kaldık. Ne bir evimiz ne gülecek yüzümüz kaldı.Hayır sever vatandaşların bizlere şevkat elini uzatmalarını istiyorum.En azından temiz bir ev temiz eşyamız olursa ailecek yüzümüz güler dedi.

Haber:Ramazan Arıbıçak /ÜHA Uşak